მეცხვარეები, ყველაზე რთული პროფესიის მქონე ხალხია, პროფესიის რომელსაც უბრალოდ ცხოვრების სტილი შეიძლება ეწოდოს საქართველოში. ეს ადამიანები ცხოვრობენ იმისთვის რომ იტანჯონ, ხანდახან მიფიქრია ამაზე. “შეუიარაღებელი” თვალით რომ შეხედო მათ ცხოვრებას, ყოფას, შეიძლება მართლაც ასე იფიქრო: მათ 365 დღის მანძილზე ერთნაირი საქმე აქვთ, ერთი და იგივეს აკეთებენ, მათთვის არ არსებობს დასვენების დღეები, არ არსებობს რადიკალური ძვრები მათ საქმიანობაში, რითიც ადამიანი შენს ცხოვრებას შეაფასებდი როგორც საინტერესოს, მიღებული შემოსავლით ისინი ოჯახის წევრებს ინახავენ, რომლებიც ასევე ხშირად ასევე მათ კვალს ადგებიან და მათი ცოხვრებაც ისეთივე რუტინული ხდება როგორიც მათი ოჯახის უფროსი, პაპის, მამის, ბიძის და სხვა.
მაგრამ სწორედ პაპაჩემის ცხოვრების, მისი საქციელების, შემართებების და მონდომების შეფასებების დროს მიფიქრია სწორედ, რომ ასე არ არის!
ცხონებულმა პაპაჩემმა პირველად რომ წამიყვანა ცხვარში სულ 4 დღით და 3 ღამით, მაშინ ძალიან ცივი დღეები დაემთხვა, საპარსავზე ვიყავით აგვისტოში. წესით ეს პერიოდი თბილია ხოლმე, არა მაშინაც თბილი იყო უბრალოდ ახლად მოვხვდი იმ სამყაროში და ვერ ვხვდებოდი რანაირად ხდებოდა რომ დღის განმავობაში სეტყვაც მოვიდოდა, +30 გრადუსამდე დაცხებოდა, მერე კიდე იწვიმებდა, მერე ჯანღი წამოვიდოდა და საღამოთი ქარი დაუბერავდა ხოლმე ისეთი რო პაპაჩემის ხელით გაკეთებულ 2 კაციან “კარავში” რომელიც ასე 4-5 კვადრატული მეტრი იქნებოდა (მას მარტო თავის ზომაზე ქონდა გაკეთებული რომ ღამე გაეთია, მაშინ შვილიშვლიზე არ უფიქრია რომ მოუწევდა “შევეკედლებინე”), აქეთ-იქით აკვანივით არწევდა, ახმაურებდა და ალაპარაკებდა, ხოლო დილა გათენდებოდა და ისევ ჩიტების ჟრიამული, თოლიების ხორხოცი, ცხვრის ბღავილი და ძაღლების გნიასი იდგა. პაპაჩემმა მაშინ მასწავლა, ვახშამს რომ მივიღებდით ხოლმე და დასაძინებლად წავიდოდით, კარავში სანამ შევიდოდით ცხვარს უნდა “გავძრახებულიყავით” – “ჰეჰეჰეეეეეე ეეეეე” და ისე წავსულიყავით დასაძინებლად.
მას ძალიან უყვარდა ცხვარი და იცოდა მეცხვარის შრომის დაფასება, მწყემსი კაცი უყვარდა და პატივს სცემდა. რა თქმა უნდა მეტყვით ვინმე რომ იმიტომ რომ თავად მეცხვარე იყო და ის კოსმონავტის შრომას როგორ დააფასებდაო, არა სწორედ რომ მას ქონდა ის რთული გზა მეცხვარეობისა გამოვლილი რაზევ ვსაუბრობ. მას უნახავს და ბევრი ისტორია მოუყოლია ჩემთვის მეხით დახოცილი მეცხვარეებისა, სადმე მეზობელ საბინაოზე ნასვამი მეცხვარე რომელიც ცხენიდან გადმოვარდა სავარაუდოდ და ცხენმა გოხნარში ათრია, როგორ გადმოვარდა მეცხვარე ციცაბო ცხვრის გზაზე ჯავასთან და სხვა. იმაზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, ხალხი თვეობით ნატრულობს საკუთარი ოჯახის ნახვას, შვილებთან, დებთან და ძმებთან მოფერებას.
სამწუხაროდ, დღევანდელ მეცხვარეებს ერთი (ნუ რამდენიმე, მაგრამ მაინც) მავნე ჩვევა აქვთ! ისინი ეგუებიან და ჯერდებიან იმას რაც აქვთ! აი ესაა სწორედ დღევანდელი ჩვენი მეცხვარეობის პრობლემების თავი და თავი, და ზოგადად ყველა ადამიანისა ვინც საქართველოში სოფლის მეურნეობის სექტორში არიან დასაქმებულები. ისინი არ არიან ფერმერები! ისინი არ არიან მომთხოვნები და თავიანთი უფლებების დამცველები მთავრობასთან, მეზობლებთან (მომიჯნეებთან) და სხვებთან ურთიერთობაში, მაგრამ რაც ყველაზე მთავარია ისნი არ არიან თავისი თვის მიმართ მომთხოვნები, ისინი არ ცდილობენ საკუთარი თავი გადალახონ და უფრო მეტზე იფიქრონ, კი ისიც ცხადია რომ წლების განმავლობაში ისინი წელში გაწყვიტა როგორც მთლიანად სოფლის მეურნეობა მთავრობის თუ სხვათა უპასუხისმგებლო და პრიორიტეტების განსაზღვრის უცოდინარი ხალხის საქცილმა, მაგრამ ეს არ გვაძლევს იმის უფლებას რომ შევეგუოთ დღევანდელ ყოფას.
ის სიუჟეტი რამაც დღევანდელი ამ პოსტის დაწერა მასურვა რომელიც ინფო 9-ს მოუმზადებია, ახალწლამდე რამდენიმე დღით ადრე უამრავი საინფორმაციო საშუალება, მათშორის #რუსთავი2; #კურიერი; #მაესტრო; #ინფო9 და სხვები და სხვები დამიკავშირდენენ რომ ცხვრის წელი მოდის და იქნება გადაგვაღებინოთ რამე სიუჟეტი ცხვარზე, ოღონდ თბილისთან ახლოსო. კარგია ასეთი გამონათებები, ვახსენდებით პრესას, მაგრამ ცხვრის წელი კი არა მე როგორც გავიგე ლურჯი თხის წელი მოდისო და როგორ არის ლურჯი თხა და თუშური, თეთრი და ღუნღულა ბატკანი ერთი და იგივე ეგ ვერ გავიგე 🙂
მეცხვარეებს გაუხარდათ ეს გამონათებაც კი რომ ვიღაცამ მათი “ჩაკარტოჩკება” გადაწყვიტა, მაგრამ 365 დღეში კი არადა შეიძლება 50 ჯერ 365-მა ისე გაიაროს რომ ეს “გამონათება” არც ეღირსოს ადამიანს, მან თავჩაღუნულმა უნდა იმუშაოს რომ ლუკმა პური ოჯახს მიუტანოს და ამ ხალხს არავინ არ აფასებს!
მეცხვარეებს გვებრძვიან კორპუსები! მაგრამ მოვა დრო და ჩვენც ავაშენებთ კორპუსებს!!! თან ისე რომ ცხვარიც გამაძღარი იქნება, ერიც და ბერიც…
ჩაკრულოს ბლოგი 
ბოლო გადმოძახილები:)